lunes, 30 de agosto de 2010

Canvis...

Canvi. Aquesta és la paraula que resumeix el que serà de nosaltres les pròximes setmanes, per no dir mesos. Persones amb qui hem conviscut durant tota la nostra vida, el lloc on per rutina ens trobavem i la llar on vivíem, canviarà. No necessàriament desapareixerà, però de ben segur que canviarà.

Fins ara les coses semblaven relativament fàcils. Sobretot, l'amistat. Eren persones que no havies de fer cap mena d'esforç per veure perquè ja et trobaves a classe i sobretot, perquè vivies a la mateixa ciurtat. Compartíem cada dia, els bons, els agobiants, els estressants, els dolents, però això era igual, simplement eren moments que passàvem junts.
Però ara ni viurem al mateix lloc, ni ens trobarem ho vulguem o no, ni tampoc serà fàcil.

Estic parlant de persones que em coneixen des de petita, però també estic parlant de persones que fa relativament poc que ens coneixem. En definitiva, estic parlant de persones importants per mi, aquelles que cap altre persona pot ocupar el seu lloc, ni substituir de cap manera, persones que són imprescindibles i que de ben segur la meva vida no seria igual sense elles, persones que quan se les necessita estan allà i quan no, també, per moments bons, però en els dolents també hi són fen-te costat i donan-te tot el seu suport en allò que fas. Bàsicament estic parlant d'aquelles persones a qui puc anomenar amics. A tots vosaltres ara que el temps ja se'ns ha tirat a sobre i que tot això que sempre vèiem tant lluny, ara ja ha arribat, vull fer-vos saber que us trobaré a faltar moltíssim perquè sou vosaltres els que m'heu format tal com sóc i per això també us vull donar les gràcies. Només desitjo que no desapareixeu de la meva vida, com sé i m'heu demostrat que no fareu.
Us estimo.

jueves, 26 de agosto de 2010

Queda prohibido



Queda prohibido llorar sin aprender,
levantarte un día sin saber que hacer,
tener miedo a tus recuerdos...

Queda prohibido no sonreír a los problemas,
no luchar por lo que quieres,
abandonarlo todo por miedo,
no convertir en realidad tus sueños,...

Queda prohibido no intentar comprender
a las personas,
pensar que sus vidas valen menos que la tuya,
no saber que cada uno tiene su camino y su dicha...

Queda prohibido no crear tu historia
no tener un momento para la gente que te necesita,
no comprender que lo que la vida te da,
también te lo quita...

Queda prohibido, no buscar tu felicidad
no vivir tu vida con una actitud positiva,
no pensar en que podemos ser mejores,
no sentir que sin ti, este mundo no sería igual...

Pablo Neruda

viernes, 23 de julio de 2010


You are breathing. Did you remember? It is the invisible umbilical cored that connects us to the earth. Everyone, without exception. At the geometric center of your body there is a thing called the belly button and first you were nourished through it in a warm maternal bath. But now it's a scar, a memory. Now you breathe. And if you run out of breath as you chop down a tree, don't blame it on the tree.

lunes, 28 de junio de 2010

¿Mundo triste o mundo feliz?


Por segunda vez consecutiva en, a mi gusto, demasiado poco tiempo, me pidieron estar triste dado que una persona cercana lo estaba por sus circunstancias personales. Respeté la petición de quién conoce al otro más que yo, sin embargo no pude evitar de pensar que no es así como yo creo que hay que actuar.

Evidentemente tras un golpe o una desgracia deberíamos respetar la tristeza a todo el mundo, pero pasado un tiempo... ¿porqué hacerle creer que el mundo es un lugar triste? ¿Realmente le vamos a sacar así de su tristeza? En mi opinión, no. Lo único que creo que conseguiremos con esto es hacerle ver que el mundo es un lugar triste y que con su tristeza está en sintonía con los demás, así que ¿porque cambiarlo? Pero si nos mostramos felices, alegres, no ocultando la buena suerte y las buenas noticias, quizá le hagamos ver a estas personas que no todo termina ahí, que hay infinidad de alegrías esperándole y que seguro que le llegaran más fácilmente si consigue ir sonriendo, casi desafiando, al mundo.
Sin resultar impertinente, es quizá en estas ocasiones cuando es más necesario el humor. El saber hacer reír a quién no quiere hacerlo, porque hacer reír a quien está dispuesto a ello, eso, lo podemos hacer todos.

Por eso, más que un texto quizá es una petición. Una petición de que si en alguna ocasión me encuentro en un mal momento o sumergida en la tristeza, os pido que sigáis con vuestras alegres vidas, que no me engañéis intentando hacerme ver que todo el mundo está triste y que si por algo tenéis que engañarme que sea para hacerme creer que el mundo es un lugar feliz, porque quizá así yo pueda volver a serlo.
Acaso, ¿no es mejor ayudar a alguien con una sonrisa que con una lágrima?

sábado, 5 de junio de 2010

Discurs "festival de fi de curs"

"Bona tarda. Venim en representació dels alumnes de 2n de Batxillerat que després de tants anys ja hem acabat la nostra etapa al Montessori Palau i ja ens estem preparant la Selectivitat que comença aquesta mateixa setmana.
Després de tants anys i tants festivals que hem passat, sempre veiem els alumnes de segon de batxillerat que venien a acomiadar-se. Per nosaltres, tot això era molt llunyà i sense adonar-nos ara som nosaltres qui ens estem acomiadant d’aquesta escola que ens ha marcat una etapa molt llarga de la nostra vida i que ens ha proporcionat records i amistats inoblidables.

Per això mateix volem agrair, inicialment, a la direcció de l’escola per la seva implicació en la nostra educació i per totes les oportunitats que ens han permès créixer com a persones.
De la mateixa manera, volem agrair a tot el personal de la cuina i de manteniment per la seva feina diària.
Evidentment i com no podia ser d’una altra manera, agraïm als professors que hem tingut al llarg de tots aquests anys començant des d’infantil i acabant en aquest últim curs, primerament pels coneixements que ens han transmès importants per aconseguir el nostre objectiu. No obstant, creiem important recalcar que no només ens han transmès coneixements sinó també educació. Entre tots ells han aconseguit formar-nos com a les persones que ara som.

Possiblement, pel fet de que és el que hem viscut més recentment però ens agradaria destacar l’ajuda, l’atenció i el suport dels professors d’aquesta última etapa decisiva per escollir els nostres futurs estudis.

De cara als alumnes ens agradaria aconsellar-vos que aprofitéssiu les oportunitats que se us ofereixen, ja que això ajudarà a enriquir-vos. Venir a l’escola és molt més que assistir a una classe, estudiar i fer exàmens és madurar i formar-te com a persona, per això desitjaríem visquéssiu al màxim tots els anys que us queden, com nosaltres hem intentat fer.
També desitgem als pares que doneu suport als vostres fills en les decisions futures que prenguin. Ja per últim, agrair als nostres pares el costat que ens heu fet al llarg d’aquesta trajectòria educativa, ja que compartiu una feina important amb els professors en la nostra educació.
Esperem que gaudiu del festival i que passin una molt bona tarda."

El sopar de graduació va ser un adéu privat, un adéu tendre i afable que va quedar entre una colla de joves que ens agrupem sota el nom "promoció 09-10".
Ara és hora d'un adéu públic, general, el discurs que farem els alumnes de 2n de Batxillerat per acomiadar la nostra escola, que tants anys ens ha acollit.
És per això, que he volgut reproduir el text que llegirem el dia del nostre últim festival de fi de curs.
Ara només queda afegir un cop més, gràcies i adéu Montessori.

sábado, 29 de mayo de 2010

Confesiones

Al mirar mi propio rostro frente al espejo cada mañana me doy cuenta tan sólo de una cosa, me doy cuenta de que no soy una niña. Cada día, cada hora, cada minuto, estoy más cerca del paso final, aquél que en el preciso instante en el que lo dé, ya no habrá marcha atrás.

Por suerte o por desgracia ya soy adulta y yo no puedo contener esas lágrimas que escapan en contra de mi voluntad mientras mi madre, por última vez, me lleva al colegio.
Miro a mi alrededor y veo rostros que translucen una mezcla de sentimientos, irónicamente, opuestos. Por un lado, somos unos jóvenes felices y llenos de vitalidad, aquellos que no pueden esperar un segundo más para salir al mundo y emprender aquellos proyectos que tanto anhelan.
Sin embargo, puede verse también una profunda y sincera tristeza. Algo que sólo nosotros podemos comprender, un sentimiento de vacío. Nos damos cuenta de que aquellas personas que conocemos desde que tenemos uso de razón y que sin quererlo han estado presentes en tu vida, van a tomar caminos totalmente distintos al nuestro, caminos que quizás no vuelvan a cruzarse, deseando febrilmente que el recuerdo de esas personas quede por siempre dentro de cada uno de nosotros.
En cuanto a mi, sólo me doy cuenta de que estoy a punto de cerrar con cerrojo una puerta, cuya llave perderé para siempre impidiéndome así, volver a entrar en aquel sitio, aquel sitio que acostumbramos a llamar infancia.

Supongo que hoy todos tenemos esa extraña sensación, esa necesidad de contarnos tantísimas cosas que al no saber por dónde empezar, optamos por un silencio, un silencio y una mirada, una mirada capaz de expresarlo todo.
La profesora abre la puerta y entro en la clase, me siento en mi pupitre y sonrío sin conseguirlo a mi compañero, todo, evidentemente, por última vez. Así que me dispongo a recibir la última clase de matemáticas, de química, de biología, de historia, clases que quizás todos hemos deseado en muchas ocasiones que terminaran y que sin embargo, ahora aprovechamos cada segundo deseando que el timbre que marca el final de la clase no llegue nunca, deseando que el tiempo se detenga y nos retenga ahí para siempre. Pero nada de eso ocurre y el timbre suena.
Hoy, todos hemos escuchado, hoy todos hemos hecho lo que debíamos porque de no haberlo hecho hoy, no habríamos podido hacerlo jamás.

Los minutos de un día como hoy transcurren sin piedad, notando cada tic-tac del reloj en mi corazón, como si de una aguja punzante se tratara.
Y así, sucedió lo inevitable, el día terminó.
Los pequeños chillan eufóricos, ya han acabado su año escolar y se disponen a pasar el mejor verano de su vida, sabiendo con certeza que en septiembre volverán a aquel lugar. Sin embargo, para mi no hay un año más, para mi ha llegado el punto y final de aquel curso que parecía que nunca iba a llegar.
Y así, casi sin poder mirar los rostros de mis compañeros me giro y me marcho, me marcho para no volver.
Cierro los ojos. Oscuridad, oscuridad húmeda.

Abro los ojos. Me veo tumbada en mi cama y deduzco que esto no ha sido más que una terrible pesadilla y tengo la certeza, ahora que estoy despierta, que soy aún una alumna de bachillerato.
Veo entrar a mi madre en mi habitación.
- Buenos días hija. ¿Preparada para tu último día como alumna de bachillerato? Más te vale que hoy te despidas de todos tus compañeros- dijo mi madre con su habitual sonrisa en los labios.
Así, mi sueño no había sido más que un anticipo de lo que hoy iba a vivir, ¿verdad?. Unas gotitas saladas resbalando por mi mejilla eran el preludio de lo que iba a vivir aquel día, lo que ya había vivido una vez en mi sueño.

Sin embargo, un nuevo sentimiento aflora en mi pecho. Me doy cuenta de que ahí he vivido grandes momentos, que he conocido grandes personas y que eso va a estar siempre conmigo allá donde quiera que esté porque eso es lo que ha logrado que sea como soy, que sea quien soy.
Así que hoy, en lugar de repetir innumerables veces el sintagma “última vez” voy a repetir la palabra “gracias”.
Ya en el coche, veo mi colegio a través de la ventanilla. La abro y un viento suave y dulce acaricia mi rostro. En mi cara no hay la lágrima de mi sueño, no noto siquiera aquella presión en mi pecho, ahora hay una sonrisa, una sonrisa sincera.



Vaig escriure aquest text per petició del professor. Tema lliure ens havia dit, i quin millor tema en un any com aquest, oi? Ara que sembla haver arribat el moment que intentava imaginar al fer la redacció, ara que tot ha acabat, ara he decidit compartir aquest text, aquestes confessions.

domingo, 2 de mayo de 2010

El poder de la hipocresía

Poderosa arma la suya capaz de romper cuerpo y alma a la vez. Poderosa arma la suya que además de romper, destrozar y dañar puede a la vez controlar tus acciones y tus sentimientos utilizándote como un simple y estúpido títere.
No se trata de una arma blanca, por tener la capacidad de despedazarnos. No se trata de una droga, capaz de aniquilar nuestra felicidad y nuestra voluntad. No es tampoco una arma nuclear capaz de destruir todo a su alrededor sin dejar rastro.

Lo fabuloso y terrible es que te proporciona poder, un poder que en ocasiones es indeseado. El poder de tener en tus propias manos a otras personas jugando a elegir su destino y capaz de culparte a ti mismo si no reciben lo que querías para ellos. Sin embargo, aunque sea cierto que su destino esté en tus manos, tu estás en otras manos, en las Suyas, atado con cuerdas invisibles y desconocidas. Característica fatal de dichas cuerdas, que te atan sin saberlo creyendo que tienes completa libertad de abandonar si crees que es lo oportuno. Pero eso es tan sólo una ilusión, una ilusión que forma parte de ese magnífico plan, el de conseguir lo que quiere sin ensuciarse siquiera. Cuando todo empieza a mostrarse quizá es el momento de abandonar, luego es cuando nos encontramos atados a aquellas cuerdas mágicas, cuando sin darnos cuenta de cómo ha sucedido estamos tan metidos que aunque lo queramos no podemos huir, porque ya estamos en su red, en la red que configura un gran y magnífico puzzle en que todas sus piezas encajan a la perfección. Piezas que encajaban incluso antes de ser fabricadas.

Eso es algo tan sencillo y común como la simple manipulación, la utilización o la hipocresía, aunque quizá sea la mezcla de varios componentes sinónimos. ¿Porqué entonces sus palabras pueden hacer tanto daño?